Sporters met het zweet nog op hun voorhoofd. We trekken ze elke week van het sportveld, van de dansvloer, van de fiets, uit de sportschool of het water. Deze maandag met basketballer Gino Campbell.  “Basketbal heeft een positieve impuls nodig.”

Waar ben je nu?
“Ik ben kapot. De competitie afgelopen week was zwaar. Jammer dat de Faverey Boys hebben gewonnen dit weekend. Al moet ik zeggen dat het bij ons niet gaat om het winnen. Het gaat om het broederschap. We hebben als afsluiting van het International Masters Basketball Tournament een barbecue gehad bij Grote Knip. Nederland, Curaçao en Suriname. Het Surinaamse team kwam met een enorme bak Surinaamse garnalen aan! We hebben muziek gemaakt en gezwommen. De vrouwen daar op het strand zullen het wel zwaar gehad hebben. Zoveel mannen bij elkaar, dat is vragen om moeilijkheden!”

Hoe ben je in deze sport terecht gekomen?
“Ik ben geboren in Suriname, daar heb ik twintig jaar gewoond. Daar kwam ik op veertien jarige leeftijd in contact met Dr. Faverey. Daar heb ik leren basketballen, gewoon met jongens van de straat. Het ging op een speelse spontane manier. Informeel zou je kunnen zeggen.  Uiteindelijk werd ik gevraagd om daar te blijven spelen. Later heb ik nog een zijstap gemaakt naar voetbal, de sport die ik van jongs af aan al beoefende. Ik werd namelijk gevraagd om daar keeper te zijn en dat was wel een eer natuurlijk. Maar daar kwam ik snel van terug. Ik kreeg veel te veel ballen op mijn gezicht!”

Wat is je grootste sportmoment?
“Ik heb alleen kampioenschappen gewonnen op Curaçao. Maar toch kan ik me één moment in Suriname heel goed herinneren. Ik speelde daar op het hoogste niveau maar stond voor het eerst sinds jaren in de playoffs. We hebben verloren die wedstrijd. Maar wat voor team we toen hadden! We gingen dood voor elkaar! We gingen kapot voor iedere bal, schoven over de vloer! De chemie in dat team was fantastisch!”

Wie is je grote voorbeeld?
“Als mens, mijn moeder. Die vrouw is zo sterk. Mijn vader is overleden toen ik nog heel jong was en mijn moeder bleef alleen over. Zij heeft op een gegeven moment de beslissing gemaakt om met haar kinderen uit Suriname te vertrekken. Om een beter bestaan op te bouwen. En daar ben ik haar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Ze is veel sterker dan ze denkt. En heel streng! Nu ikzelf vader ben, begrijp ik waarom. En in sport? Hoe cliché ook, Michael Jordan. Hij is gewoon een speler die alles kan en dat is heel bijzonder. En ik kan echt niet zo hoog springen als hij! Maar zijn doorzettingsvermogen, dat heb ik ook. Ik ga recht op mijn doel af!”

Wat is je ultieme doel in deze sport?
“Ik wil het jeugdbasketbal op poten zetten op Curaçao. Er is in het verleden veel kapot gemaakt in deze sport en ik hoop in de toekomst opnieuw voor continuïteit te kunnen zorgen. Jongeren moeten veel meer gestimuleerd worden om te basketballen. Het brengt mensen bij elkaar. Wij maakten vroeger een basket van een fietsvelg. Spaken eruit en ophangen aan een houtenpaal. Moet je kijken wat voor positieve activiteit daaromheen ontstaat!”

Foto: Rob de Waal