CURAÇAO – Spraakmakend nieuws, knallend evenement of sportief hoogstandje, soms wil je als lezer zelf in de pen klimmen. Bij Versgeperst.com zijn ingezonden brieven welkom. Vandaag vergelijkt Philippe Maaskant ons eiland met de situatie in Frans Polynesië met betrekking tot onafhankelijkheid.
Qua oppervlakte omvat Frans Polynesië een gebied ter grootte van Europa verspreid over de oostelijke Stille Oceaan, maar de 130 eilanden tellen minder dan 300 duizend inwoners. De Fransen hebben in dit omvangrijke gebied één marineschip varen.
Het land regelt veel zelf, vergelijkbaar met Curaçao. Maar Justitie, Defensie en Buitenlandse zaken, maar ook Onderwijs, regelt Frankrijk. Curaçao is dus al eigenlijk meer autonoom.
President Oscar Temaru wil onafhankelijkheid van Frankrijk. Hij slaagde er onlangs in om het land, waarvan Tahiti het meest bevolkte eiland is, weer op de lijst van ‘non-self-governing territories’ van de Verenigde Naties te krijgen. Iets waar Wiels nog niet eens aan begon.
Sommigen hopen nu op Chinese investeringen. Het Chinese consulaat in Tahiti is het grootste, en ook het enige professionele consulaat. Andere landen doen het met honorair consuls. Maar ook daar is de vrees dat Chinese investering gepaard gaat met eigen Chinese werknemers. Locals hebben dan het nakijken (is onze delegatie al terug uit Shanghai?).
Niet alle Frans-Polynesiërs willen onafhankelijkheid. Frankrijk subsidieert veel, waardoor ze economisch beter af dan zijn dan alle andere de eilandgroepen in de Stille Oceaan (Australië, Nieuw-Zeeland en Hawaï niet meegerekend). Maar ook de geldstroom uit Frankrijk neemt af en de regering in Parijs is steeds minder enthousiast over haar kostbare onderdanen in de Stille Oceaan (waar kennen we dat van?).
Echter, het pakte anders uit met het onafhankelijkheidsplan. Recente verkiezingen brachten een zware nederlaag voor pro-onafhankelijkheidsleider Oscar Temaru. Zijn aartsrivaal Gaston Flosse won. Die zweert nooit meer een andere vlag te laten wapperen over het presidentiële paleis. Voorlopig is het dus weer even van de baan. Het volk koos anders.
@ Lew fo’i kas,
Dat is zeker een goed punt. In Polynesie was er al een gemeenschap voordat ze een kolonie werden. Dat was hier anders. Zelfs de slaven die hier kwamen waren geen gemeenschap. Ze kwamen uit diverse landen zoals Guinea, Ghana, Dahomey, Congo, Angola en hadden geen gemeenschappelijke taal. Nieuwe groepen slaven vonden weinig aansluiting bij aanwezige lotgenoten. Er is dus -in tegenstelling tot Polynesie- geen eigen cultuur overgedragen. Op dit moment komt daar nog bij dat we wel multi-culti zijn, maar er een eenzijdige aandacht is voor de afro-cultuur. Het zal dus nog wel even duren voordat we als land een eigen gezamenlijke identiteit hebben opgebouwd. Aruba is daar een stuk verder mee. Pas met een eigen identiteit en trots kunnen we echt verstandig kiezen, zoals Polynesie. Nu wordt elke keus nog ingegeven (veelal emotioneel) door wat we vooral NIET willen.
Dus houden we vast aan een eigen taal zonder taalgebied. Dus blijven we hangen aan Nederland die ons kwijt wil. Dus copieeren we Nederlandse instituten met alle overhead. Dus kunnen we niet samenwerken in de regio. Dus horen we nergens bij.
Politiek gezien is de situatie enigzins vergelijkbaar. Een fundamenteel verschil zit hem in het feit dat de polynesiërs een trots volk zijn die al sinds duizenden jaren de eilanden bewonen.
Frankrijk heeft deze eilanden werkelijk gekonialiseerd, en de inheemse bevolking de Franse wetgeving en gewoontes opgelegd.
Op Curaçao is de situatie compleet anders, hoewel veel Yu di Korsou dit niet graag willen horen. Nadat de originele bevolking op onze eilanden waren uitgeroeid door de Spanjaarden, was er geen bevolking en dus geen sociaal culurele samenleving aanwezig.
De Hollanders hebben de eilanden éérst veroverd en geanexeerd, om daarna in een “Hollands” staatsrechtelijk systeem de Afrikaanse slaven te introduceren.
Pas als de Yu di Korsou deze feiten onder ogen gaat zien, kan men zich in mijn ogen over de toekomst gaan buigen.
@Choppie, Het is altijd goed te leren van landen in enigszins vergelijkbare omstandigheden. Wat ik hier vooral nteressant aan vond is dat men -tegen de zin van Frankrijk in- zich toch heeft aangemeld bij de lijst van ‘non-self-governing territories’ en ik vraag me nog steeds af waarom Wiels dat niet deed. Daar had men wel het lef.
Verder vond ik het typisch te lezen dat de Franse kolonisator toch zowel Onderwijs als Justitie niet aan het land zelf overliet. Maar dat kennelijk het volk dat prima. Ze zullen daar toch ook wel een eigen taal hebben (zoals wij Papiements) die ze willen bevorderen tegen het Frans?
Dan komen er toch vragen op als “wat is wijsheid?” we willen het hier allemaal wel zelf doen, maar niet echt doorbijten. En wat we zelf (grotendeels) doen (Onderwijs en Justitie ) doen we “sub-optimaal” en hadden we misschen beter bij de kolonisator kunnen laten?
Van die overwegingen, dus.. Ik weet dat Wiels ook veel bezig was met het autonomie vraagstuk en zich ook liet inpireren door andere landen. Nou dan deel ik dit soort informatie graag.
@ chopie.Wat probeer je eigenlijk te vertellen met je verhaal?
Dat het achterlijk stemgedrag van half Curacao een Haiti-vooruitzicht oplevert en onafhankelijkheid een utopie is, maar dat Nederland ons desondanks meer autonomie geeft dan Frankrijk aan haar departementen.
Wat probeer je eigenlijk te vertellen met je verhaal?
Zo hoort het ook. “La voix du peuple”. Alleen pakt dat op Curaçao wel eens anders uit. Andere handicap voor die gebieden is het gebruik van de Euro. Ook Saint Martin weet daar van mee te praten.
Die Polynesiërs zijn zo gek nog niet, of moet ik zeggen zijn nog niet zo gek…
…