Zoals beloofd aan het einde van het interview met schrijfster Susan Smit, volgt nu het gesprek met Nightwriter nummer twee, Christophe Vekeman. Deze Vlaamse schrijver is al een aantal jaar actief bij de ‘Art of Writing’, zoals Nightwriters ook wel genoemd wordt, vindt Nederlanders beter gekleed dan Belgen, kent 49 manieren om de dag door te komen en is nog nooit op Curaçao geweest.

 

Christophe Vekeman heeft acht boeken op zijn naam staan. Zijn eerste boek, ‘Alle mussen zullen sterven’, kwam uit in 1999 en zijn laatste ’49 manieren om de dag door te komen’ in 2010. Momenteel is de schrijvende duizendpoot bezig met veel dingen tegelijk: columns, essays, gedichten, optredens, interviews en misschien begint hij dit najaar aan een nieuw boek. “Ik beoefen nogal wat verschillende genres, maar romans vind ik persoonlijk toch de hoogste vorm van literatuur. Ik spreek dan niet alleen als schrijver, maar ook als lezer. Ik heb veel favoriete gedichten, essays, columns, kortverhalen en zelfs toneelstukken, maar als je me vraagt wat ik zou meenemen naar een onbewoond eiland, het hiernamaals of naar Curaçao, dan kom ik uit bij een roman. Ik lees graag romans van verschillende schrijvers, zoals Jeroen Brouwers, Graham Greene, Greg Iles, Richard Yates, Bret Easton Ellis en zo kan ik nog wel even doorgaan.”

Vuur der inspiratie
Hoelang de schrijver er gemiddeld over doet om een boek af te krijgen verschilt. Zijn boek ‘Leven is werk’ is een bundeling van teksten die hij in de loop van ongeveer acht jaar heeft geschreven. In ‘Señorita’s’ staan gedichten van wel vijftien jaar oud en het laatste boek, ’49 manieren om de dag door te komen’, schreef Vekeman afgelopen zomer in één keer. “Dit kwam door het heilige vuur der inspiratie in combinatie met een waanzinnige roes. Ik herinner me daar overigens weinig meer van”, lacht de schrijver. Hij gaat verder: “De drang tot zelfexpressie is voor mij altijd de basis voor elk boek. Dat geldt zeker voor mijn laatste boek. Het is weliswaar niet autobiografisch, maar toch lijkt de hoofdpersoon qua visie op de wereld en zijn denk- en gevoelswereld sterk op mijn eigen persoonlijkheid. Wachten op inspiratie is een excuus voor luie schrijvers om niet aan het werk te hoeven gaan. Maar natuurlijk kan ik me vergissen, dat doe ik namelijk voortdurend!”

Verwachtingen en verschillen
De auteur is van nature geen echte reiziger en is nooit eerder op Curaçao geweest. “Het is de eerste keer dat ik de grote plas ga oversteken. In wezen ben ik niet zo nieuwsgierig van aard. Sterker nog: ik vraag me altijd af of types die vier keer per jaar koers zetten naar bijvoorbeeld Sri Lanka niets beter te doen hebben. Maar het neemt niet weg dat mijn verwachtingen voor Curaçao nogal hoog zijn: zon, zee, strand, dans, cocktails en losbandigheid. Bovenal hoop ik dat het allemaal goed afloopt”, aldus Vekeman. Op onze vraag wat het verschil is tussen schrijver zijn in Nederland en in België, antwoordt de Vlaming: “Het verschil in schrijver zijn is hetzelfde verschil als tussen leven of wonen in deze landen. In Nederland zijn de mensen (en dus ook de lezers) meer onbevangen, aangenamer, gelukkiger, spontaner, vrijer, geiler, empathischer, minder door complexen aangevreten en beter gekleed dan in België.”

“In Nederland zijn de mensen (en dus ook de lezers) meer onbevangen,
aangenamer, gelukkiger, spontaner, vrijer, geiler, empathischer,
minder door complexen aangevreten en beter gekleed dan in België.”

Doordraaiende wereld      
Het gedicht ‘We waren’ zorgde voor een optreden in het televisieprogramma ‘De wereld draait door’. “Ik vond het heel leuk om daar te zijn, want Matthijs van Nieuwkerk is mijn favoriete televisiefiguur van de lage landen en de Wereld draait door is een uitstekend praatprogramma. Mijn optreden daar heeft ook wel bijgedragen aan mijn bekendheid in Nederland. Maar dat moeten we natuurlijk ook weer niet overdrijven. Ik werd bijvoorbeeld laatst aangesproken bij een benzinestation in Nederland: ‘Jij bent toch ooit bij De wereld draait door geweest? Ik ben echt een fan van jou en je geweldige band!’ Tja, het is beter dan niets zullen we maar zeggen.”

 

Christophe Vekeman