CURAÇAO – Voor sommigen een feest van herkenning en voor anderen een kennismaking die niet langer uit mag blijven. Het Nederlandse themakanaal Holland Doc 24 geeft de kijker een week lang de kans Curaçao, de bevolking, muziek en geschiedenis te leren kennen.
Al sinds 1634, toen de West-Indische Compagnie Curaçao bezette, is de geschiedenis van de Antillen verwikkeld met die van Nederland. De kennis over het eiland lijkt in Nederland en bij Nederlanders helaas soms nog te wensen over.
Documentaire
De documentaire Curaçao van Sarah Vos en Sander Snoep die dit jaar verscheen speelde hier op in en laten in een documentaire enkele Nederlanders zien die nauwelijks notie hebben van hun eigen aandeel in de Curaçaose geschiedenis en de gevolgen hiervan. Holland Doc 24 sluit hierop aan door een week lang documentaires uit te zende over Curaçao en haar band met Nederland.
Zaterdag
De week gaat zaterdag om 21.00 uur van start met Documentaire Curacao. De film duikt onder in de Hollandse gemeenschap op de voormalige Nederlandse kolonie. De Hollanders in de documentaire ontmoeten elkaar op feestjes en tijdens het golfen op besloten resorts en lijken op het eerste oog weinig op te hebben met het eiland. De zwarte en witte eilandbewoners spreken elkaar nauwelijks. Totdat een manager van de lokale Albert Heijn zijn zwarte personeel en het witte management op een cursus stuurt, met als motto: ‘Waarom wil een Antilliaan geen leiding geven?’.
Zondag
Zondag om 21.00 uur is er aandacht voor 30 mei 1969 met de documentaire Gritu di un pueblo (NPS, 1998). De film gaat gaat over de arbeidersopstand op Curaçao op 30 mei 1969, waarbij een groep ontevreden zwarte arbeiders van de Shell-raffinaderijen door de straten van Willemstad trok. Documentairemaker John Leerdam reconstrueerde de dag van de grote opstand op Curaçao. Door deze opstand kwam de verhouding tussen Curaçao en Nederland zwaar onder druk te staan.
Maandag
Het leven van schilder Hipólito Ocalia komt maandag om 21.00 uur aan bod. De film Ocalia (NPS, 1996) gaat over de wording van de schilder Hipolito Ocalia en het eeuwige verlangen naar een vergane tijd en plaats. Hipólito Ocalia was een markante persoonlijkheid en met veel doorzettingsvermogen brak hij door als kunstenaar en wist hij anderen voor zijn werk en zijn Curaçao te interesseren.
Dinsdag
Curaçao staat bekend om haar mooie baaien, stranden en ondiepe inhammen. De film Su Solo Y Playanan (Sharelly Emanuelson, 2010) laat de invloed van de kolonisatie en het opkomende toerisme op de Curaçaose identiteit zien. We leren gebieden en personages kennen op de verschillende stranden die het eiland rijk is. De film is dinsdag om 21.00 uur te zien.
Woensdag
Woensdag om 21.00 uur is het tijd voor de schoonheid van Willemstad. In Het nieuwe gezicht van Willemstad wordt een reis gemaakt door de unieke architectuur en de multiculturele samenleving. De documentaire is een liefdevol portret over verval en innovatie in Willemstad. In de documentaire van Alexandra Jansse wordt Willemstad als Unesco Wereld Erfgoedstad belicht.
Vrijdag
Alles in het leven van zangeres Izaline Calister staat in het teken van muziek. In Izaline Calister – Lady Sings the Tambu (NPS, 2007) gaat zij op zoek naar haar muzikale roots. Op Curaçao komt zij tot de ontdekking dat haar vader ook zanger geweest is. Ook hij zong de tambú, een ritmische, op improvisatie gebaseerde muziek met wortels in de Afrikaanse muziek. Izaline Calister – Lady Sings the Tambu is vrijdag 28 oktober om 21.00 uur te zien.
Vrijdag
Vrijdagde 28e blijven we nog even in muzikale sferen met de documentaire Doble-R’s wereld draait door. Hij is de populairste musicus van de Antillen. Zijn liedjes zijn overal te horen en hij wordt op handen gedragen. Maar sinds zijn muziek illegaal wordt gekopieerd, is de verkoop van zijn werk ernstig teruggelopen. Inmiddels leeft Doble-R alweer jaren teruggetrokken op Curaçao. In de documentaire ‘Doble-R’s wereld draait door’ is te zien hoe de muziekkoning zich voorbereidt op een comeback. De documentaire wordt om 22.00 uur uitgezonden.
Bekijken
Het digitale kanaal Holland Doc 24 zendt wekelijks documentaires uit over en bepaald onderwerp. Het kanaal is te bekijken op de volgende manieren:
Live stream op het internet
Bij UPC Digital op: kanaal 309
Bij CAIWAY op: kanaal 118
Bij Ziggo op: kanaal 209
Interactieve tv van KPN: kanaal 102
Dit is een vreselijk tendentieus verhaal. Zum kotzen, zouden Duitsers zeggen. De camera had net zo goed gericht kunnen worden op alle succesvolle “negers” met zeer verantwoordelijke posities in de maatschappij, die zeer professioneel leiding geven aan hun teams, wonen in mooie huizen, dikke lease-auto’s rijden en voor niemand onder doen.
Of op de “makamba’s” die vrolijk mee dansen, barbecuen, hun best doen om papiamentu te leren, samenwerken met hun donkere collega’s en elkaar gewoon als medemensen helpen.
Of de scholen waar blanke en zwarte kinderen gewoon samen spelen, omdat ze niet ineens door hebben dat er zoiets bestaat als huidskleur en kleingeestelijke documentaire-makers.
Eigenlijk is deze documentaire pure smaad en laster. Zeer polariserend en kwalijk.
REACTIE DOCUMENTAIRE CURAÇAO VAN SARAH VOS EN SANDER SNOEP:
De documentaire Curaçao van Sarah Vos en Sander Snoep lijkt zwaar geinspireerd op de stijl van de in 2003 overleden Nazi cineaste Leni Riefenstahl. Sóórtgelijke beeldmanipulaties, sóórtgelijke kwalijke bijna kwaadaardige karikaturisering van hele bevolkingsgroepen.
Dit keer echter geen zware wenkbrauwen en kromme neuzen maar debiel uitziende, volslagen apatische Curaçaoenaars en een meute halfdronken Nederlandse toeristen c.q. penshonados. Het moet gezegd; Het is deze filmmakers gelukt een geheel volk van 150.000 veelkleurige zielen op een ongelooflijk schofterige manier in hun hemd te zetten.
Curaçaoenaars zijn dom, lui en laf. Nederlanders zijn vadsig, decadent en betweterig. En dat heeft allemaal te maken met het slavernij verleden… Een logica die het bijbelverhaal van Hans Teuwen naar de kroon steekt. De kern is de overschuldgevoelige en doorgeschoten filmmakers duidelijk ontgaan.
Het is niet het 17e eeuwse slavernij verleden dat ten grondslag ligt aan de huidige verhoudingen, ook een zwarte Curaçaoenaar weet de misstanden van eeuwen geleden, heus, heus ,heus in het juiste perspectief te plaatsen. Daarin verschillen ze niet zo veel van de inmiddels weer Mercedes Benz rijdende joden. Het probleem ligt veel eerder in de stelselmatige vernedering en een opgedrongen minderwaardigheidsgevoel dat vooral in de moderne tijd, tot zelfs eind jaren zestig heeft voortgeduurt. Als een sluipend gif werd de Curaçaoenaar vanaf de eerste schooldag een onuitwisbaar gevoel van minderwaardigheid aangepraat, vervolgens onderbetaald voor het meest ondankbare werk en werd hen geleerd dat de “makamba’ de wijsheid in pacht had. En dat generaties lang. Totdat de bom barste op 30 mei 1969.
Eindelijk durfde ook de zwarte arbeider zijn mond open te doen en zoals meestal gebeurt wanneer de knoet te lang op mensen heeft gezeten, slaan de stoppen geheel door.. Daar is niets negerigs aan. Het “scheer ze, scheer ze,scheer ze “ van vlak na de Duitse overheersing wordt zelfs internationaal nog steeds aangehaald als de Nederlandse spreekkoren der wraak en halstarrigheid. De film zou de titel “Curaçao”niet mogen dragen, “Karikuraçao” zou beter zijn. Wellicht een idee deze film opnieuw te schieten maar dan in Helmond en Blaricum. Dat levert ongetwijfeld dezelfde contrasten op, zonder een gewond maar levenskrachtig volk te stigmatiseren. Zolang er op deze wijze de aandacht gevestigd wordt op verschillen blijft tweedracht bestaan.Wellicht was dit wel de bedoeling van de film die daarmee het ijzeren kruis verdient heeft.
Het wordt tijd dat de Curaçaose bevolking de ruimte krijgt zich in al haar kleurschakeringen tot één volk ineen te smelten. Cultuur negerende Nederlandse expads en pseudo deskundigen kunnen we daarbij evenals zwarte racisten, missen als kiespijn.
ik heb alleen nog maar de uitzending van zaterdag gezien. Maar dan schaam je je dat je nederlander bent…..