In Nederland heb ik één keer carnaval gevierd. In Maastricht welteverstaan. Aangezien ik in de Randstad woonde en geen flauw benul had waarom er in februari ineens strippers, sinaasappels of sprookjesfiguren op stations voorbij paradeerden, had ik totaal geen idee waarin ik terecht zou komen.

Naarmate de trein verder het land in reed, de bossen groener werden en de mensen vriendelijker, begonnen ook de trossen sinaasappels en doornroosjes zich te vermeerderen. Op de voorlaatste stop in Eindhoven kon ik concluderen dat ik, zonder kostuum, een beetje voor schut stond. Gelukkig was mijn nauwlettende vriendin hierop voorbereid en trok in Maastricht al snel een koffer attributen open. Compleet met boa, bh’s en roze versiersels kon ik eigenlijk meteen rechtsomkeer maken naar de Wallen.

Waar mijn outfit echter niet op was berekend was het klimaat. In Nederland is het in februari heel koud, allesoverheersend, ziekmakend koud! Ik moet dus zeggen dat ik dit feestgebeuren niet meteen kon waarderen. Kou, sinaasappels en heel veel liedjes die blijkbaar iedereen kende behalve ik. Ik was een allochtoon, een echte carnavalsallochtoon.

Vorig jaar vierde ik de eerste keer carnaval op Curaçao. Ook toen wist ik niet goed wat ik kon verwachten en mijn enige ervaring in Maastricht hielp niet echt. Op aanraden van vrienden liet ik mijn eerdere carnavalsoutfit in de kast hangen en koos voor een gewone spijkerbroek. Stom! Ook hier was mijn outfit niet berekend op het klimaat en was ik amper de deur uit voor de broek muurvastgeplakt zat aan mijn lichaam.

Wat ik niet wist, is dat het starttijdstip van de parade eigenlijk het startsein is om te gaan indrinken. Vol goede moed zat ik om 13.00 uur ‘s middags in de brandende zon broodnuchter te wachten op mijn stoeltje. Terwijl de rest van het feestende publiek vrolijk fladderend de route afging om te toosten, proosten en babbelen met bekenden die zij al twee dagen niet hadden gesproken, wilde ik mijn plekje niet kwijt. De tocht zou immers zo beginnen.

Ruim drie uur en vijftien flesjes water later, zag ik daadwerkelijk de Gran Marcha mijn kant opkomen. Hoewel mijn humeur een tikkeltje verpest was, lukte het toch mijn plakkende spijkerbroek van het stoeltje los te maken en mee te doen met de dansende menigte. Ook nu zong, schreeuwde en krijste iedereen mee met de muziek terwijl ik diep in mijn geheugen groef met de hoop iets te herkennen. Misschien moet ik het maar accepteren: Ik ben niet zo goed in carnaval en blijf een carnavalsallochtoon.