Vorige week in Nederland. Ik ben voor een bezoek in ’t Zand (een klein dorpje ergens in de achterlanden van Noord-Holland). Ik maak mij klaar om een weg over te steken naar de plaats van mijn bestemming.
Bij mijn oversteekpoging staat vlakbij een dame op leeftijd. Ik wens haar een goede morgen. Haar reactie: “Ken ik u ergens van?”
Deze situatie zette mij even aan het denken. Nu ik inmiddels vier jaar in de Caribbean woon, ben ik gewend om iemand (ook vreemden op straat) een vriendelijk Bon Dia toe te wensen. Ook ervaar ik de sfeer hier als zeer gemoedelijk.
Toch is er ergens een tegenstelling. De meeste allochtonen hier op Curaçao (lees Nederlanders) zijn over het algemeen erg te spreken over de vriendelijkheid van de mensen hier op het eiland. Zeker ten opzichte van de kille anonimiteit in het land van herkomst (lees Nederland). Maar… Ik hoor ook geregeld klanken van ontevredenheid over chagrijnig winkelpersoneel of onvriendelijke serveersters in de horeca.
Zelf loop ik wel eens naar een kassa waar een caissière mij aankijkt met, laat ik voorzichtig zijn, een niet heel welkome blik. Maar als ik haar dan vriendelijk gedagzeg, met een welgemeend ‘Kon ta bai?’ er achteraan, smelt haar boze blik meestal weg om plaats te maken voor een vriendelijke lach.
Mijn verklaring hiervoor, Nederlanders zitten in een keurslijf. ‘Je dient je zo te gedragen hier en op die manier te gedragen daar’, dat is er bij de Nederlander goed ingestampt. Om terug te komen op mijn situatie in ’t Zand. Je zegt je buurman wel gedag, maar een vreemde langs de kant van de weg niet. Curaçaoënaren doen dat anders, puurder, om maar een woord te kiezen. Is iemand aardig tegen jou, doe je aardig terug. Geeft iemand jou amper aandacht, geef je die ook niet terug. Doet iemand arrogant tegen jou, dan… Het principe lijkt me duidelijk.
Nu is mijn vraag, wat is beter? Tuurlijk, het is niet fijn als iemand boos naar je kijkt als je bij een kassa komt. Maar dat is volgens mij hier dus op te lossen. Echter, mocht ik in Nederland aan een caissière vragen hoe het gaat, kan ik doorgaans rekenen op een appelige blik terug. En mocht ik het lef hebben om er ’dushi‘ achteraan te zeggen, valt een druk op het stil alarm mij ten deel en maak ik kans weggesleept te worden door twee potige beveiligingsbeambten. Want dushi zeggen tegen een caissière, dat hoort niet.
Ja ik herken en geniet ook met volle teugen van de vriendelijkheid van de mensen op het eiland! Bijv als je iemand op straat passeert, in een winkel, wachtkamer, bij de bank etc. In Nederland maak ik dit weleens mee als ik ver buiten de Randstad vertoef, maar dat is zeldzaam. Ik betrap me zelf erop dat ik na een heerlijke reis op Curacao, in Nederland nog de vriendelijkheid van -elkaar- begroeten vanzelf nog doe, maar al snel is dit een teleurstellende actie. Mensen kijken je wat meewarrig aan en groeten vaak niet terug, meestal hoor ik mezelf dan zeggen oja, ik ben in Nederland, daar zijn veel dingen anders..
Ik ben hier (Ned) geboren, mijn vader is een Antilliaan en woont er ook, mijn moeder is Indisch. En ja Paula, hoewel hier ook geboren, mijn hart ligt ook daar en ik voel me ook geen Nederlander. Wie weet ga ik ooit echt daar wonen!
“Curaçaoënaren doen dat anders, puurder, om maar een woord te kiezen. Is iemand aardig tegen jou, doe je aardig terug.”
Dat is een beetje het verhaal van het kip of het ei.
Curaçaoënaar of Nederlander, Amerikaan of Chinees, iedereen… gewoon aardig zijn voor elkaar, niet pas als iemand dat is tegen jou toch?
Pascal ik ben het helemaal met je eens. Ik ben geboren en getogen in Nederland, heb blond haar en blauwe ogen, dus op en top Nederlandse. Maar een Nederlandse die haar hart heeft verpand aan Curacao. Ik ga volgende week voor de achtste keer naar Curacao en waarom? Omdat ik die vriendelijkheid van Curacao hier in Nederland mis. Ik ben nog niet op Nederlandse bodem of ik heb al heimwee naar Curacao.
Het weer is hier niet alleen grijs, de bevolking is het ook!
Daarbij denken Nederlandsers het altijd zo goed te weten voor een ander, maar hebben hun eigen zaakjes helemaal niet op orde.
Nederlandse vriendelijkheid is vrij vertaald: “kan ik wat aan je verdienen?” zo niet, nou dan heb ik het veel te druk.
Ik voel me meer Antilliaanse dan Nederlandse. Fantastisch eiland en fantastische bevolking!
Je kan het ook overdrijven, vriendelijke meneer.
Ik heb er 1 jaar gewoond (6 mndn geleden teruggekeerd naar NL) en ik moet zeggen dat ik je verhaal behoorlijk overdreven vind. Maar dat is slechts mijn mening dan he..
Wat herkenbaar. Wat een heerlijk eiland