Het is hier midden in de nacht. De zon maakt zich ook aan de andere kant van de wereld op om te gaan slapen. Het duurt niet lang. Een snelle ondergang. Je kunt hem zelfs zien ondergaan. Als je de tijd neemt om te kijken.

Een onzichtbare hand welke van bovenaf een donkere deken over het eiland trekt. De natuur die zich klaarmaakt voor de nacht. Je kunt het horen. Als je de tijd neemt om te luisteren.

Eerder vandaag, op Schiphol. Ik baande mij een weg tussen de mensen, op weg naar een vergadering.
Een kleine man van Afrikaanse origine versperde plots mijn weg.
“Excuse me, can you help me please?!?”
Ik stopte, “I sure hope so..”
“Can you tell me when can I go home?”
“Good question, I’ve been wondering the same thing for 22 years…”
Hij bleef mij aankijken, met zijn donkerbruine ogen. Zei niets. Hij schudde zijn hoofd, maar bleef mij recht aankijken. Met een zachte, rustige stem zei hij:
“Brother…, I am still stuck here after four days because all my flights have been cancelled. I’m British, I have a British passport. My home is in Birmingham. Why are you still here? Where are you from?”
“I…..”. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde mij ongemakkelijk en betrapt.
Ongemakkelijk, omdat ik er niet graag bij stilsta.
Betrapt, omdat ik automatisch de aanname had gedaan dat hij op weg was naar een Afrikaans land.
“I dunno, I guess I’m still looking for the way out.”
Hij gaf mij een hand en zei: “Then just follow the sun…
Yes, just follow the sun, brother, and you’ll be home.”

Buiten scheen de zon. Even onbereikbaar als de Antillen op dat moment. Terwijl 20 km verderop de Antilliaanse regering vrolijk en ongestoord door het vliegverkeer de bloemetjes buiten zette, werd ik door de woorden van een Brit wakker geschud.

…“Just follow the sun, brother, and you’ll be home”…
Maar nu, zittend achter mijn bureau, vraag ik mij af… Kan ik niet gewoon de nacht volgen?

Ralph