Ik kwam laatst een oude man tegen. Althans, ik dacht dat ik hem alleen tegenkwam. Maar nu ik er goed over nadenk, besef ik dat ik hem ook vaak zie.

Een gedistingeerde, ouder wordende man. Een open gezicht met vriendelijke en onderzoekende ogen. Hij oogt nog jong, maar zoals vaker met mannen uit het Caribisch gebied, is het moeilijk om zijn echte leeftijd te schatten. Hij staart mij altijd zwijgend aan. Zegt nooit iets. Ik ben gefascineerd door zijn blik, die vertrouwde ogen. Wie is hij? Wat doet hij hier?

Afbrokkeling der Antillianen
‘Vroeger werd hardop gefluisterd dat Antillianen lui zijn. Alsof het een collectieve ziekte was die heerste onder de verschillende eilandbewoners. Ik heb nog nooit een Antilliaan ontmoet. Wel Arubanen, Bonairianen, Curaçaoënaren, Sint-Maartenaren, Sabanen, Sint-Eustatianen. We waren tot de afbrokkeling van Aruba in 1986 gezamenlijk onderdeel van het land der Nederlandse Antillen. Geketend aan elkaar door de geschiedenis.’

10-10-10
‘Nu ik de kranten in Nederland lees, begrijp ik heel goed dat Antilliaan synoniem is voor ‘Curaçaoënaar’. Ben benieuwd hoe we in de Nederlandse kranten vermeld gaan worden na 10-10-10. Voor de sportverslaggevers verandert er gelukkig weinig; we blijven gewoon Nederlanders. De misdaadverslaggevers zullen wel moeten opletten dat Curaçaoënaar goed geschreven wordt.’

Maatpakken
‘Tsja… De voorbereidingen zijn begonnen om de resterende ketenen te vervangen door iets anders, door iets wat comfortabeler zal zijn. Lekker zittende maatpakken, denk ik. Maatpakken, samengesteld uit een wirwar van Hollandse rechten en “verworvenheden”, bijeengehouden door naaigaren van Antilliaanse zeebodem. Maar bij gebrek aan de benodigde naaigaren volstaan voorlopig oer-Hollandse veiligheidsspelden.
Nu hopen dat de kleermakers voldoende stof hebben, in de juiste kleuren. Vrolijke kleuren die passen in het Caribisch gebied. En nog een goed advies aan de kleermakers… niet teveel wit, dat doet pijn aan de ogen, en maak de mouwen niet te lang. Want voor dat je het weet hebben we mooie, op maat gemaakte dwangbuizen.’

Licht uit
Ons samenzijn eindigt meestal op het moment dat ik het licht uitdoe en naar mijn werkkamer loop om nog wat af te maken. Het is midden in de nacht. Het houdt nooit op. Er is altijd wel iets af te maken, uit te werken of voor te bereiden. Comes with the job, denk ik. Of misschien ben ik te lui om op zoek te gaan naar een andere job.

Ralph