Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. De tijd van gaan is bijna gekomen. Nu mijn vertrek van het eiland aanstaande is, maak ik de balans op van drie maanden Curaçao. Een kleine greep uit een overvloed aan ervaringen.

Wat ik ga missen is:

Polar. Je kan zeggen van Chavez wat je wilt, maar bier brouwen kan ‘ie. Het Venezolaanse biertje met de witte ijsbeer heeft mijn hart in korte tijd veroverd en is nu mijn enige denkbare medicijn tegen de hitte. Mits hij ijs- en ijskoud is, op het randje van het vriespunt.

Over de Julianabrug rijden. Het liefst heel hard om vervolgens aan de overkant een u-bocht te maken en nog een keer te gaan. Intussen proberen zowel links als rechts de lichtjes te tellen, kijken of er een wedstrijd is in het Rifstadion en of de Isla weer aan het fakkelen is. En natuurlijk het medeverkeer in de gaten houden.

De snèk. Vooral op zondagmorgen, als de mannen al flink aan het bier zitten terwijl jij een ontbijtje komt scoren. Waar je ook bent, er is altijd wel ergens een snèk. En dus een biertje, iets te eten of een plek om te chillen.

Het strandje bij Marie Pampoen. Elke dag het water in en de zee op, buiten de rotsen om en weg van die gehate, gele muur die het mooie strand onevenredig verdeelt tussen de hotelgasten en de bevolking.

Wat ik niet ga missen is:

De Isla. Hij heeft me nooit merkbaar last bezorgd, maar geeft toch geen fijn gevoel, zoals hij daar staat te roken en te pruttelen. Ik weet er nog altijd niet het fijne van, maar een schoorsteen die zwarte wolken uitstoot kan nooit goed zijn voor de longen.

Slecht nieuws. Er is over dit eiland veel moois te vertellen, maar het slechte nieuws hangt er als een sluier boven. Teveel verkeersongelukken, diefstallen en overvallen zijn niet goed voor je.

De tijd van gaan is bijna gekomen. De balans is opgemaakt en slaat uit naar het gedeelte waarop staat: ‘bon’. Ik kan met een gerust hart vertrekken.