Als nieuweling op het eiland ken je je plek. Je bent stagiaire, één van de vele, je spreekt geen Papiaments, je zit de eerste week onder de muggenbulten en je hebt geen idee waar je bent als je niet op de stranden van Mambo Beach staat. Ik was de eerste weken 100 procent makamba.

Om iets aan die status te veranderen en om mijn plicht als sportredacteur te doen schreef ik me samen met een collega in voor de Schottegatloop, een hardloopwedstrijd van 10 kilometer rond het Schottegat. Wat is er mooier, dacht ik, dan meedoen aan een lokaal evenement, je conditie op peil houden en tegelijkertijd een deel van het eiland leren kennen?

Op zondag 19 juni stonden we aan de start. Vol goede moed zetten we de vaart erin. Nog 10 kilometer te gaan. Eitje. We liepen door Emmastad en het was mooi. Groene bomen onder de frisse morgenzon. Ik begon er lol in te krijgen.

Nog 7 kilometer. We liepen richting Buena Vista. Ik keek naar links en zag grote grijze schoorstenen in beeld komen. Dikke, zwarte rookwolken spoten eruit. De Isla. “Vanaf de brug ziet ‘ie er nog wel mooi uit”, zei ik tegen mijn collega. Ik voelde een pijntje in mijn linkerbeen.

Nog 5 kilometer. Ik heb overal pijn. Zware industrie zover het oog reikt. Ik hap bij elke stap naar adem, maar de lucht die ik inadem lijkt giftig. Links ontsteekt de Isla een fakkel, en daarna nog één. Zwetend probeer ik ergens anders aan te denken. Rook vult mijn longen. Het wordt langzaam zwart voor mijn ogen…

De laatste kilometer. Wat normaal gesproken een lijdensweg is, voelt als een bevrijding. In de straten van Otrobanda halen we de één na de ander in en gaan fluitend over de finish. Ik haal diep adem en lach schamper naar de hoge schoorstenen, die nu ver achter ons liggen.

Ik kijk om me heen en zie lachende mensen, die tevreden zijn met de behaalde prestatie. Vrolijk vertellen ze elkaar dat de conditie weer op peil is en dat sporten zo gezond is. Ik bedenk me dat Isla ‘eiland’ betekent en dat ik me daar strand, helder water en schone lucht bij voorstel.