‘Opdringerige vrouwen, gewillige mannen, arrogante stagiaires, lieve jongens, generaliserende journalisten…’ Herinneringen aan geliefde stapavondjes, diepzinnige gesprekken, mooie jurken en diepgaande interviews komen te boven na het lezen van de vele meningen van de Yu di Korsou.

Ik weet nog dat ik een aantal maanden geleden mijn verslag deed over de vrouwelijke stagiaire op het eiland. Ik vertelde over mijn vriendin wier zelfvertrouwen een boost kreeg na een weekje Curaçao. Ik vertelde over de Curaçaose man die er een kick van krijgt om de vrouw aan te spreken met ‘dushi’ en ‘schatje’ en op elke mogelijke plek dan ook.

Ik vertelde over de intelligentie en schoonheid van de Nederlandse stagiaire. Ik vertelde over het onbegrip gecombineerd met arrogantie van de Antilliaanse man. Ik vertelde over de onverschilligheid en onzekerheid van de Nederlandse mannelijke stagiaire. Het respect, de bewondering en de waardering van de Nederlandse man gaven mij simpelweg de voorkeur.

Ik ben er dankzij de lokale bevolking in deze laatste maanden van mijn stage achter gekomen dat ‘een Antilliaan die een praatje aanknoopt met een Nederlandse een versierpoging doet’. Ik ben er dankzij de Nederlandse stagiaires in deze laatste maanden van mijn stage achter gekomen dat ‘een Nederlander die een praatje aanknoopt met een Nederlandse een paar drankjes achter zijn kiezen heeft’.

Hoe langer ik op het eiland ben, hoe meer ik de cultuurverschillen ga waarderen. Met de ervaringen van de afgelopen maanden die ik nu bezit, kan ik duidelijk stellen dat ik Curaçao een fantastisch eiland vind. Het heeft mij doen veranderen, in positief opzicht. Ik ben de reacties van de mannen gaan accepteren. Je eigen fouten en onvolkomenheden van je cultuur accepteren geeft meer respect dan je eigen volmaaktheid met hand en tand te verdedigen.  En de Nederlandse man? Die gun ik zijn biertje aan de bar…